Πρόκλου : ΕΙΣ ΜΟΥΣΑΣ

«Υμνούμε, το αναγώγιο φως των μερόπων  υμνούμε, τις εννέα αγγλόφωνες θυγατέρες του μεγάλου Διός, οι οποίες τις ψυχές που περιπλανιούνται στα βάθη του βίου τις απάλλαξαν από τις δυσβάστακτες γηγενείς οδύνες μέσω των αχράντων τελετών από βίβλους που εγείρουν τον νου και τις δίδαξαν να σπεύδουν να ακολουθήσουν τα ίχνη που οδηγούν πάνω από τα βαθιά χεύματα της λήθης, και καθαρές να φτάσουν στο σύννομο άστρο τους, από όπου απομακρύνθηκαν, όταν κατέπεσαν σε γενέθλια ακτή,  έχοντας μανία για τους υλοτραφείς κλήρους. Αλλά θεές, παύσετε τον πολυτάραχο πόθο μου και βακχεύστε με με τους νοητικούς μύθους των σοφών. Και ας μην με παρασύρει το γένος των ανθρώπων που δεν έχουν δέος για τους θεούς μακριά από την ζάθεη ατραπό, την εριφεγγή, την αγλαόκαρπο. Και ας έλκετε αεί την περιπλανώμενη ψυχή μου προς το αγνό φως, μακριά από τον θόρυβο της πολυπλάνητης γένεσης, φορτωμένη με το δικό σας μελίσσι που αυξάνει τον νου και αεί με ευεπιές κλέος που θέλγει τις φρένες.»

 H 3.1 ` to     H 3.17 Ὑμνέομεν, μερόπων ἀναγώγιον ὑμνέομεν φῶς, ἐννέα θυγατέρας μεγάλου Διὸς ἀγλαοφώνους, αἳ ψυχὰς κατὰ βένθος ἀλωομένας βιότοιο ἀχράντοις τελετῇσιν ἐγερσινόων ἀπὸ βίβλων γηγενέων ῥύσαντο δυσαντήτων ὀδυνάων καὶ σπεύδειν ἐδίδαξαν ὑπὲρ βαθυχεύμονα λήθην ἴχνος ἔχειν, καθαρὰς δὲ μολεῖν ποτὶ σύννομον ἄστρον, ἔνθεν ἀπεπλάγχθησαν, ὅτ᾽ ἐς γενεθλήιον ἀκτὴν κάππεσον, ὑλοτραφέσσι περὶ κλήροισι μανεῖσαι. ἀλλά, θεαί, καὶ ἐμεῖο πολυπτοίητον ἐρωὴν παύσατε καὶ νοεροῖς με σοφῶν βακχεύσατε μύθοις· μηδέ μ᾽ ἀποπλάγξειεν ἀδεισιθέων γένος ἀνδρῶν ἀτραπιτοῦ ζαθέης, ἐριφεγγέος, ἀγλαοκάρπου,  αἰεὶ δ᾽ ἐξ ὁμάδοιο πολυπλάγκτοιο γενέθλης ἕλκετ᾽ ἐμὴν ψυχὴν παναλήμονα πρὸς φάος ἁγνόν,  ὑμετέρων βρίθουσαν ἀεξινόων ἀπὸ σίμβλων καὶ κλέος εὐεπίης φρενοθελγέος αἰὲν ἔχουσαν.