Σκοπός Ιστοσελίδας

— στο τέλος της παρούσας ιστοσελίδας μπορούν οι αναγνώστες να αφήνουν τα μηνύματά τους —

Η εν Παρθενώνι Αθηνά κρατώντας την Νίκη: <Ἀθηνᾶν> καὶ <καιρὸν> καὶ <τύχην> τὴν ἑπτάδα ἐπωνόμαζον• δι᾽ ἣν αἰτίαν οἱ μὲν ἄλλοι φιλόσοφοι τὸν ἀριθμὸν τοῦτον ἐξομοιοῦσι τῆ <ἀμήτορι Νίκη> καὶ <Παρθένω>, ἣν ἐκ τῆς τοῦ Διὸς κεφαλῆς ἀναφανῆναι λόγος ἔχει, οἱ δὲ Πυθαγόρειοι τῶ ἡγεμόνι τῶν συμπάντων : «Ἔστι γάρ, φησίν, ἡγεμὼν καὶ ἄρχων ἁπάντων θεὸς εἷς ἀεὶ ὤν, μόνιμος, ἀκίνητος, αὐτὸς αὑτῷ ὅμοιος, ἕτερος τῶν ἄλλων».

«Άκουσέ με, τέκνο του Διός του αιγιδοφόρου, σύ πάντα σε όλους τους κόπους μου παρίστασαι, και δεν με λησμονείς όταν κινούμε. Τώρα πάλι πάρα πολύ να μου σταθής Αθηνά».

Το ένθεο ζην(θρησκεία) των Ελλήνων – ιδικά για την χρονική περίοδο 3900-1100π.Χ. – έχει καταγραφεί πάνω σε πολύ μεγάλο πλήθος «αρχαιολογικών» ευρημάτων : με την χρήση θεουργικών συμβόλων και ιερατικών επιγραφών – τουτέστιν μέσω κρητικής γραμμικής Α’ και μυκηναϊκής γραμμικής Β’, κρητικών συλλαβογραμμάτων, κρητικών ιερογλυφικών & ιδεογραμμάτων – επί αγγείων (θραύσματα & ολόκληρα αγγεία), καθώς & ιερατικών δαχτυλιδιών, ιερατικών σφραγιδόλιθων και επιστόμιων ταφικών χρυσών & χάλκινων ελασμάτων. Αλλά και για την περίοδο 1100-450π.Χ. έχει επίσης καταγραφεί δια της αναπαραστάσεως της μυθικής παραδόσεως/θεολογίας επί αγγείων.

Του ένθεου ζην(θρησκεία) των Ελλήνων – τόσο της 4ης και 3ης π.Χ. χιλιετηρίδας αλλά και της 2ης και 1ης π.Χ. χιλιετηρίδας – η χρονολογικά κοντινότερη στην σύγχρονη εν τη γενέσει ανθρωπότητα μορφή του έχει καταγραφεί από τον θράκα θεολόγο Ορφέα, όσο και από την ένθεη Ομηρική και Ησιόδεια ποίηση. Που την μεν πρώτη έχει επεξηγήσει πλήρως οι Πυθαγόρας-Πυθαγόρειοι και ο Πλάτωνας ενώ την 2η αλλά φυσικά και η 1η την έχουν επεξηγήσει και αναλύσει πλήρως οι πλατωνικές σχολές, κυρίως η Αθηναϊκή.

Έχει δηλ. καταγραφεί από τους Έλληνες σε δεκάδες δεκάδων φιλοσοφικά, θεολογικά και μυθολογικά κείμενα που αποτελούν την κοντινότερη στην σύγχρονη εν τη γενέσει ανθρωπότητα 7-μερή ιερή Θρησκεία των Ελλήνων, ήτοι η  αδιαχώριστη  επτάδα:

1. Ορφική Θεολογία
2. ένθεη ποίηση : Ομηρική & Ησιόδεια
3. Μύθοι & Τραγωδίες : Αισχύλου, Σοφοκλέους & Ευρυπίδου κλτ
   
4. Φιλοσοφία : Πυθαγόρεια-Πλατωνική-νεοΠλατωνική
5. Θεουργία : τελεστική-ιερατική-τελεσιουργική τέχνη
6. Εορτές Θεών
7. Μυστήρια Θεών

Η παρούσα, λοιπόν, ιστοσελίδα έχει ως γενικό σκοπό της την εξήγηση, υπεράσπιση και προάσπιση – από παντός είδους παραχαράξεις, διαστρεβλώσεις & παραποιήσεις – αφενός της περί τα θεία αλήθειας & επιστήμης αφετέρου της 7-μερούς ιερής Θρησκεία των Ελλήνων, ήτοι της  αδιαχωρίστου επτάδος:

1. Ορφική Θεολογία

2. ένθεη ποίηση : Ομηρική & Ησιόδεια

3. Μύθοι & Τραγωδίες : Αισχύλου, Σοφοκλέους & Ευρυπίδου κλτ
   

4. Φιλοσοφία : Πυθαγόρεια-Πλατωνική-νεοΠλατωνική

5. Θεουργία : τελεστική-ιερατική-τελεσιουργική τέχνη

6. Εορτές Θεών

7. Μυστήρια Θεών

Δες :Η θρησκεία των Ελλήνων

Τουτέστιν σκοπός της παρούσας ιστοσελίδας είναι η δια μεγάλου πλήθους πολυσέλιδων κειμένων παρουσίαση της αληθινής εξηγήσεως της ιερής θεολογίας των Ελλήνων, που η χρονολογικά κοντινότερη στην σύγχρονη εν τη γενέσει ανθρωπότητα μορφή της έχει καταγραφεί από τον θράκα θεολόγο Ορφέα, όσο και της ένθεης ποιήσεως (Ομηρική & Ησιόδεια). Καθώς η μεν 1η έχει επεξηγηθεί πλήρως από τους Πυθαγόρα-Πυθαγόρειους και τον Πλάτωνα-Πλατωνιστές ενώ η 2η (αλλά φυσικά και η 1η) έχει επεξηγηθεί και αναλυθεί πλήρως από τις Πλατωνικές σχολές, κυρίως  εκ της Αθηναϊκής.

• Η φιλοσοφία του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα αναφέρεται στην ιεράρχηση, στους Κόσμους και στις τάξεις των όντως Όντων και των υπερούσιων, μεθεκτών & αυτοτελών Θεών/Ενάδων/Αγαθοτήτων.
• Η Ορφική θεολογία όπως και η ένθεη Ομηρική & Ησιόδεια Ποίηση αναφέρεται σε Θεούς συγκεκριμένα και επί του ιδικού, πολλές φορές δε αναφέρεται στον νου του εκάστοτε υπερούσιου, μεθεκτού & αυτοτελούς Θεού/Ενάδας/Αγαθότητας, στην μονάδα της οντικής δημιουργίας του Θεού/Ενάδας.

Άλλωστε συμφώνως με τον Ερμεία, στο έργο του «Σχόλια στον “Φαίδρο” του Πλάτωνα, 73.17» : “ἡ γὰρ μυθολογία θεολογία τίς ἐστι”. Αλλά και  <Μῦθος> = σημαίνει δύο· τὸν σκοτεινὸν λόγον, παρὰ τὸ μύω, τὸ καμμύω. καὶ τὸν ἁπλοῦν λόγον, καὶ γίνεται παρὰ τὸ μυῶ μυήσω, τὸ διδάσκω, μύηθος καὶ μῦθος·. <Μῦθος> = λόγος ψευδὴς εἰκονίζων ἀλήθειαν. (Βλ. «Etymologicum Gudianum, 399.11 – 399.21»). Δηλαδή η Μυθολογία = θεολογία = τα Μυστήρια των Θεών : άλλωστε <Μυστήρια> = μυθήρια, μῦθος γὰρ ὁ λόγος· βελτίον οὖν, ἃ δεῖ μύσαντες τηρεῖν ἔνδον. <Μυστήριον> = κατὰ τὸ μύειν κατ᾽ αἴσθησιν νοῦ· καὶ τὸ τηρεῖν τὸ νοούμενον· (Βλ. «Etymologicum Gudianum, 400.43 – 400.47»). Και <Μύστης> = Παρὰ τὸ μύω, τὸ καμμύω· μύοντες γὰρ τὰς αἰσθήσεις, καὶ ἔξω τῶν σαρκικῶν φροντίδων γινόμενοι, οὕτω τὰς θείας ἀναλάμψεις ἐδέχοντο. (Βλ. Etymologicum magnum 595.45 – 47).

Όμως ο Πρόκλος, στο «Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο Α’, 1. 25.26 – 1.26.4», μας λέγει ότι:
«Ολόκληρη η Θεολογία των Ελλήνων προέρχεται από την Ορφική μύηση, καθώς πρώτος ο Πυθαγόρας από τον Αγλαόφημο διδάχτηκε τα μυστήρια των Θεών και δεύτερος ο Πλάτωνας δέχτηκε την παντελή περί τούτων επιστήμη από τα πυθαγόρεια και τα ορφικά συγγράμματα. Στον “Φίληβο”, λοιπόν, ανάγοντας την περί των δυοειδών αρχών θεωρία στους Πυθαγορείους, τους αποκαλεί “συγκάτοικους των θεών” και αληθινά μακάριους. Πολλές, βέβαια, θαυμαστές σκέψεις για τους θεούς και ο Φιλόλαος ο Πυθαγόρειος κατέγραψε για εμάς, εξυμνώντας την κοινή πρόοδο τους στα όντα και την ξεχωριστή τους δημιουργική δράση. Στον “Τίμαιο” εξάλλου, επιχειρώντας να μιλήσει για τους υποσελήνιους Θεούς και για την διαβάθμιση μέσα σε αυτούς, καταφεύγει στους θεολόγους και τους αποκαλεί “παίδες Θεών” (“Τίμαιος, 40.e”) και τους θεωρεί πατέρες της αλήθειας για τους θεούς και, τέλος, σύμφωνα με την πρόοδο των νοητικών βασιλέων, όπως εμφανίζεται στους θεολόγους, και των υποσελήνιων θεών, μας παραδίδει και τις διακοσμήσεις (Κόσμους) που προέρχονται από τα καθολικά. Και πάλι στον “Κρατύλο”… για τη σειρά των θείων διακόσμων, ενώ στον “Γοργία” τον Όμηρο για την τριαδική υπόσταση των δημιουργικών μονάδων. Και παντού, για να μιλήσω γενικά, ακολουθώντας τις αρχές των θεολόγων αναπτύσσει τους συλλογισμούς του για τους Θεούς, αφαιρώντας το τραγικό στοιχείο από τη μυθολογία και θέτοντας τις αρχικές υποθέσεις ως κοινές με αυτούς».

Μάλιστα ο Πρόκλος, στο «Εις Τίμαιον Πλάτωνος, βιβλίο Ε’, 3.168.7 – 3.169.9», μας λέει ότι:
«ο Τίμαιος, επειδή είναι πυθαγόρειος, ακολουθεί τις αρχές των πυθαγορείων. Γιατί όσα έχει παραδώσει ο Ορφέας με μυστικό τρόπο και μέσω απόρρητων λόγων, αυτά ο Πυθαγόρας τα έμαθε αφού μυήθηκε στα Λίβηθρα της Θράκης από τον τελεστή Αγλαόφημο, ο οποίος του μετάδωσε τη σοφία που σχετικά με τους θεούς διδάχτηκε ο Ορφέας από τη μητέρα του, την Καλλιόπη. Γιατί αυτά τα λέει ο ίδιος ο Πυθαγόρας στον “Ιερό Λόγο”. Ποιες, είναι, λοιπόν, οι “ορφικές παραδόσεις” (βλ. Ορφικό απ. Νο.85), εφόσον πιστεύουμε ότι πρέπει σε αυτές να αναγάγουμε τη διδασκαλία του Τίμαιου σχετικά με τους Θεούς ; Ο Ορφέας έχει παραδώσει ότι υπάρχουν βασιλείς των Θεών, οι οποίοι «κατὰ τὸν τέλειον ἀριθμὸν» εποπτεύουν τα πάντα : ο Φάνης, η Νύχτα, ο Ουρανός, ο Κρόνος, ο Δίας και ο Διόνυσος. Γιατί πρώτος ο Φάνης κατασκευάζει το σκήπτρο : “καὶ πρῶτος βασίλευσε περικλυτὸς Ἠρικεπαῖος”. Δεύτερη η Νυξ, «δεξαμένη παρὰ τοῦ πατρός» το σκήπτρο, τρίτος ο «Οὐρανὸς παρὰ τῆς Νυκτός», τέταρτος ο Κρόνος, «βιασάμενος», όπως λένε, τον πατέρα του, πέμπτος ο Ζευς, [επί]«κρατήσας τοῦ πατρός», και μετά από αυτόν ο Διόνυσος. Όλοι αυτοί, λοιπόν, οι βασιλείς ξεκίνησαν από ψηλά, από τους νοητικούς και νοητούς θεούς, και προχωρούν μέσω των μεσαίων τάξεων μέχρι τον ορατό Κόσμο, προκειμένου να ταχτοποιήσουν και όσα βρίσκονται εδώ κάτω. Γιατί ο Φάνης δεν υπάρχει μόνο μέσα στους νοητούς θεούς αλλά και στους νοητικούς, δηλαδή στην δημιουργική βαθμίδα, και στους υπερκόσμιους και στους εγκόσμιους, και το ίδιο η Νυξ και ο Ουρανός. Γιατί οι ιδιότητές τους απλώνονται σε όλες τις ενδιάμεσες βαθμίδες. Και μήπως ο ίδιος μέγιστος Κρόνος δεν έχει τοποθετηθεί πριν από τον Δία και μετά την Δίιον βασιλεία, αφού «μετὰ τῶν ἄλλων Τιτάνων τὴν Διονυσιακὴν μερίζων δημιουργίαν», και άλλος είναι μέσα στον ουρανό, άλλος «ἐν τοῖς ὑπὸ », άλλος μέσα στην σφαίρα των απλανών, άλλος μέσα στις σφαίρες των πλανητών, και το ίδιο και ο Δίας και ο Διόνυσος! Αυτά, λοιπόν έχουν δηλωθεί ρητώς από τους παλαιούς».

Εξ ου και ο Πρόκλος, στο «Υπόμνημα εις Τίμαιον Πλάτωνος, τόμος Δ’, 3.161.2 – 3.161.6», λέγει πως :
«Είναι, μάλιστα, Πυθαγόρεια πράξη το να ακολουθεί κανείς τις ορφικές γενεαλογίες. Γιατί η γνώση που αφορά τους θεούς, ξεκίνησε αρχικά από την ορφική παράδοση και μέσω του Πυθαγόρα έφτασε στους Έλληνες, όπως λέει ο ίδιος ο Πυθαγόρας στον “Ιερό λόγο”.»

Επίσης, ο Αριστοφάνης αναφέρει στην κωμωδία του “Βάτραχοι“ : «Ὀρφεύς μέν γάρ τελετάς δ’ ἡμῖν κατέδειξε φόνον τ’ ἀπέχεσθαι». Ενώ o Δαμάχης, από την άλλη,  στην ανθολογία του λέει για τον Ορφέα :«Ὃς ποτε καί τελετάς μυστηρίδας εὕρετο Βάκχου». Ο δε Ευριπίδης στην τραγωδία του “Ρήσος” αναφέρει ότι : «Μυστηρίων τε τῶν ἀπορρήτων φάνας ἔδειξεν Ὀρφεύς». Τέλος ο Αθηναγόρας αναφέρει: «Ὀρφεύς τά ὀνόματα τῶν θεῶν πρῶτος ἐξεῦρε καί τάς γενέσεις διεξῆλθε, ὡς καί ὅσα ἕκαστος πέπρακται εἶπε· καί πεπίστευται παρ’ αυτοῖς ἀληθέστερον θεολογεῖν, ᾧ καί Ὅμηρος τά πολλά καί περί τῶν θεῶν μάλιστα ἕπεται».

Δήλ. : Ελλήνων Θρησκεία & Μυστήρια = Ορφική Θεολογία = Ελλήνων Θεολογία = Πυθαγόρεια/Πλατωνική/νεοπλατωνική Φιλοσοφία !

Μάλιστα – κατά πως λέγεται στα «Ανώνυμα προλεγόμενα στην Πλατωνική Φιλοσοφία, 6.7 – 6.22»:
«Και μετά το θάνατό του [του Πλάτωνος] δύναται κάποιος να καταλάβει τη θεϊκότητά του. Κάποια γυναίκα, λοιπόν, πήγε να πάρει χρησμό αν πρέπει τη στήλη του, να την κοσμήσει με αγάλματα Θεών. Ο Θεός, λοιπόν, έδωσε τον ακόλουθο χρησμό: “Τον Πλάτωνα που οδηγεί μία ισόθεη δόξα να τιμήσεις είναι καλό χάρη θα ανταποδώσει από των Μακάρων τον τόπο, που ζει ανάμεσά τους”. Άλλος πάλι χρησμός δόθηκε, ότι θα γεννηθούν δύο παιδιά, ο Ασκληπιός από τον Απόλλωνα και ο Πλάτων από τον Αρίστωνα. Ο ένας να είναι ιατρός των σωμάτων, και των ψυχών ο άλλος. Και οι Αθηναίοι την ημέρα των γενεθλίων του εόρταζαν λέγοντας τραγουδιστά: «την ημέρα εκείνη οι Θεοί έδωσαν τον Πλάτωνα στους ανθρώπους». Υπερείχε δε τόσο ο Πλάτων του Πυθαγόρα, που ο μεν Πυθαγόρας πήγε στην Περσία για να μετάσχει της των Μάγων σοφίας, οι δε Πέρσες Μάγοι ήρθαν στην Αθήνα για να μετάσχουν στην του Πλάτωνος Φιλοσοφία.»

Βέβαια ο θείος Πρόκλος, ένας εκ των σχολαρχών της Πλατωνικής Ακαδημίας και τελευταίος Δαδούχος και Ιεροφάντης των Ελλήνων, στο «Κατά Πλάτωνα Θεολογία, Βιβλίο Α’, 1.5.6 – 1.6.15», λέγει πως:
«Όλη η του Πλάτωνος φιλοσοφία εμφανίστηκε σύμφωνα με την των κρείττονων αγαθοειδή βούληση, αποκαλύπτοντας τον εν αυτοίς κεκρυμμένο νου (νόηση) και την αλήθεια η οποία μαζί με τα όντα έλαβε υπόσταση μέσα στις περί γένεσιν στρεφόμενες ψυχές, όσο επιτρέπεται σε αυτές να μετέχουν σε τόσο υπερφυσικά και μεγάλα αγαθά, και ότι πάλι αργότερα αυτή τελειοποιήθηκε και, αφού αποσύρθηκε στον εαυτό της και κατέστη άγνωστη στους περισσότερος από αυτούς που διακήρυσσαν ότι είναι φιλόσοφοι και αδημονούσαν να ασχοληθούν με “την του όντος θήραν”, όπως λέγει ο Πλάτων στον “Φαίδωνα, 66.c”, πάλι ήρθε στο φως. Ειδικά νομίζουμε ότι η μυσταγωγία για τα ίδια τα θεία, η οποία έχει στηριχτεί με αγνότητα σε ιερό βάθρο και έχει λάβει υπόσταση αιώνια δίπλα στους ίδιους τους θεούς, από εκεί εμφανίστηκε σε όσους μέσα στον χρόνο μπορούν να την απολαύσουν με το έργο ενός ανθρώπου, του Πλάτωνα, τον οποίο δεν θα σφάλαμε, αν τον αποκαλούσαμε προηγεμόνα και Ιεροφάντη “των  αληθινών τελετών, τις οποίες τελούν” οι ψυχές απομακρυσμένες από τους γήινους τόπους, καθώς και “των ολοκλήρων και γεμάτων εσωτερική ηρεμία φασμάτων”, στα οποία συμμετέχουν όσες ψυχές είναι γνήσια προσκολλημένες στην ευδαίμονα και μακάρια ζωή. Αυτή, η Φιλοσοφία του Πλάτωνα, αφού τόσο σεμνά και απόρρητα από αυτόν για πρώτη φορά έλαμψε σαν σε άγια ιερά και τοποθετήθηκε με ασφάλεια μέσα σε άδυτα και δεν κατανοήθηκε από τους περισσότερους που εισήλθαν, σε τακτά διαστήματα προωθήθηκε, όσο ήταν δυνατόν σε αυτήν, από κάποιους αληθινούς ιερείς, οι οποίοι ανέλαβαν και την κατάλληλη για αυτήν τη μυσταγωγία ζωή, και φώτισε ολόκληρο τον τόπο και εμφάνισε τις λάμψεις των θεϊκών φασμάτων παντού.»

Για περισσότερη κατανόηση δες : Τρόποι έκφρασης των θείων στους Έλληνες : Περί Μυθολογίας, Φιλοσοφίας και Θεολογίας των Ελλήνων

Κύριος λοιπόν σκοπός της παρούσας ιστοσελίδας είναι η αληθινή εξήγηση της ιερής Θρησκείας/Θεουργίας/Ιερατικής τέχνης των Ελλήνων ως:

• νοητική θέαση του όντως Όντος.

• νοητική λατρεία των θείων : ως δια του “άνθους του νου” της ψυχής νόηση των τάξεων/βαθμίδων των Θεών [πχ νοητοί θεοί] και των θείων μονάδων τους [πχ ο μεθεκτός εγκόσμιος νους ή δημιουργός Διόνυσος]).

• επιστροφή στην πανδεκτική αυλή και στον οίκο του Πατρός Διός – αυλές και οικήσεις θείων είναι οι αΐδιες τάξεις -, ήτοι στην πατρική τάξη η οποία συνέχει όλες της αναχθείσας στο νοητό Κόσμο ψυχές. Ως προσπάθεια δηλ. ενιδρύσεως στις νοήσεις του δημιουργού και πατέρα Δία.

• μέθεξη με τις υπερούσιες, μεθεκτές & υπερούσιες Ενάδες/Αγαθότητες/Θεούς [π.χ. νοητές Ενάδες-Αγαθότητες-Θεοί].

• ως θεουργική “ένωση” με το Πλατωνικό “Αγαθό” ή Πλατωνικό “Ένα” ή Ορφικό “Χρόνο” : ως δια του «άνθους της ψυχής» «ενωτική θεουργική τελετή» με την υπερούσια και αμέθεκτη Ενάδα/Αγαθότητα(Θεό) των υπερούσιων μεθεκτών Ενάδων/Αγαθοτήτων(Θεών), με τον παρά των «αρχαίων» Ελλήνων «πρώτο Θεό«.

Άλλωστε σχολιάζοντας ο Ιεροκλής, στο «Υπόμνημα εις τα Πυθαγορικά Χρυσά Έπη» 4.1.1 – 4.4.12),  τον τρίτο στίχο από τα «Χρυσά Έπη» των Πυθαγορείων: «και τους καταχθόνιους δαίμονες να σέβεσαι, τελώντας τα νόμιμα», και αφού επεξηγήσει ότι «η προσωνυμία του καταχθόνιου Δαίμονα δεν ταιριάζει σε κανέναν άλλο παρά σε αυτόν που εκ φύσεως είναι άνθρωπος αλλά γίνεται «κατά σχέση Δαίμονας» και δαήμων (γνώστης) και επιστήμων του θεού, επειδή το τρίτο γένος λέγεται ειδικά χθόνιο επειδή είναι τελευταίο μέσα στις λογικές ουσίες και στρέφεται στην χθόνια ζωή. Γιατί το πρώτο ήταν ουράνιο και το δεύτερο αιθέριο», αφενός μας προτρέπει να σεβόμαστε και να τιμούμε τους ανθρώπους που έχουν συνταχθεί με τα θεία γένη, τους ισοδαίμονες, τους ισαγγέλους και τους όμοιους με τους ένδοξους ήρωες, αφετέρου μας αναφέρει τα εξής: «Το να τελούμε τα νόμιμα σημαίνει να υπακούμε στα παραγγέλματα που μας έχουν αφήσει, και να εμμένουμε στα λόγια τους σαν να είναι νόμοι, και να ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο της ζωής, τον οποίο αφού διένυσαν εκείνοι, δεν αρνήθηκαν από φθόνο να μας τον κοινοποιήσουν, αλλά αγωνίστηκαν να τον φυλάξουν για τους μεταγενεστέρους σαν μια αθάνατη και πατρική κληρονομιά, εναποθέτοντας σε συγγράμματα τα στοιχεία των αρετών και τους κανόνες της αλήθειας προς τον κοινόν όφελος».

Εν ολίγοις κατανοούμε ότι τα συγγράμματα που μας έχουν αφήσει οι παλαιοί Έλληνες, για παράδειγμα: τα Ομηρικά Έπη, οι Πλατωνικοί διάλογοι, οι Τραγωδίες, δεν είναι κάποια λογοτεχνικά κείμενα, που στην καλύτερη περίπτωση πρέπει να τα εκλαμβάνουμε ως μία μορφή ηθικολογίας. Αλλά είναι, όπως λέει ο Ιεροκλής, ο δρόμος της ζωής που πορεύθηκαν εκείνοι οι παλαιοί άνθρωποι για να φτάσουν στην ομοίωση με το Θείον.

“θα σας δήξω την οδό και το κάθε τι
θα σας επισημάνω, ώστε κακορραφιάν άλλη αλγεινή
να μη πονέσετε σε θάλασσα και γη βάσανα παθαίνοντας«. 
(Μ’ ραψωδία, σ. 25 – 27, Οδύσσεια Ομήρου).

Πέραν τούτων ο δημιουργός και συγγραφέας/συντάκτης των κειμένων της παρούσας ιστοσελίδας, ακολουθώντας πιστά τόσο την Πλωτινική έκφραση «Χτύπα έτσι, και φως για τους ανθρώπους γίνε» όσο και την Πλατωνική προτροπή «Ἔρρωσο καὶ φιλοσόφει καὶ τοὺς ἄλλους προτρέπου τοὺς νεωτέρους«, προσδοκά, ελπίζει και επιθυμεί  – δια των μελετών/κειμένων (του), η οποίες και τα οποία απαρτίζουν και θα απαρτίσουν την παρούσα ιστοσελίδα – να οδηγήσει τους όποιους αναγνώστες του πάντα και μόνον προς:

1) Την αυτογνωσία (=Γνώθι Σ’ αυτόν). Άλλωστε ο πρώτιστος σκοπός μας είναι η επαναγωγή μας «εἰς τὴν ἑαυτῶν γνῶσιν» και η κατάδειξη της υποστασιοποιημένης «ἐν εἴδεσι καὶ λόγοις» ουσίας μας – τουτέστιν για τον λόγο ότι η ουσία και το νόημα του κάθε όντος βρίσκονται ερμητικά κλεισμμένα μέσα του καλούμαστε να διαπεράσουμε, να διανοίξουμε και να φθάσουμε στην Ουσία, η οποία προελαύνει σε κάθε ον, το δημιουργεί, το τοπολογεί και το εμφανίζει σαν ον φυσικό και ζωντανό εν κινήσει…η διάγνωση της Ουσίας του Εαυτού είναι o πρώτος και ο σπουδαιότερος σκοπός μας, καθώς άπαξ και τοποθετηθεί ορθώς, θα μπορέσουμε σε κάθε περίπτωση να κατανοήσουμε ακριβέστατα το αγαθό που μας ταιριάζει όπως και το κακό που το αντιμάχεται…

2) Την οντική αυτάρκεια (=Μηδέν Άγαν), μιας και οι Έλληνες με το επί της προμετωπίδας του Απολλώνιου Δελφικού ναού ευρισκόμενο απόφθεγμα «Μηδέν Άγαν», που αποδίδεται στον Χίλωνα τον Λακεδαιμόνιο – ένας από τους επτά Σοφούς, δηλώνουν έναν μεγάλο «οντολογικής» υφής νόμο : ο άνθρωπος οφείλει να εξαρτά την ευδαιμονία του από τον εαυτό του. «Πράγματι το απόφθεγμα Μηδέν Άγαν λεγόμενο επί τόσους αιώνες θεωρείται λόγος ορθός. Και αλήθεια εκφράζει μια λαμπρή σκέψη. Διότι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει εξαρτήσει από τον εαυτό του όλους τους συντελεστές, που οδηγούν στην ευδαιμονία ή κοντά στην ευδαιμονία, και δεν αφήνει να ταλαντεύονται σε άλλους ανθρώπους, των οποίων η ατυχία ή η δυστυχία κατ’ ανάγκη επηρεάζει και την δικήν του διάθεση, αυτός είναι έτοιμος να ζήσει πολύ καλά, αυτός είναι ο σώφρον και αυτός είναι ο ανδρείος και ο φρόνιμος» λέγει ο Πλάτων στον «Μενέξενο, 247.e.7 – 248.a.5».

3) Την Φιλοσοφία, την μόνη ασφαλή και πραγματική οδό τόσο σε πορεία επιστροφής στην Άνω Πολιτεία όσο και προς την θέαση των θείων. Άλλωστε, συμφώνως και με τον νεοπλατωνικό Ιεροκλή (υπόμνημα στα χρυσά Έπη του Πυθαγόρα, 1.1 – 2.1 : «η φιλοσοφία ἐστὶ ζωῆς ἀνθρωπίνης κάθαρσις καὶ τελειότης, κάθαρσις μὲν ἀπὸ τῆς ὑλικῆς ἀλογίας καὶ τοῦ θνητοειδοῦς σώματος, τελειότης δέ, τῆς οἰκείας εὐζωΐας ἀνάληψις, πρὸς τὴν θείαν ὁμοίωσιν ἐπανάγουσα», αλλά και σύμφωνα με τον Πρόκλο, στο «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδη, βιβλίο Α’, 84. 1 – 4 και βιβλίο Β’, 162. 2 – 5», και με τον Ιάμβλιχο, «Περί Μυστηρίων», όσοι δεν έχουν αποκαθάρει τελείως τον της ψυχής τους νου (= τον Ηνίοχο), τους είναι πολύ δύσκολο να θεαθούν τις υπάρξεις των δαιμόνων και όλων των ανώτερων μας όντων.

4) Την γνώση, καθώς, συμφώνως με τον νεοπλατωνικό Πρόκλο στο “Εις τον Τίμαιο του Πλάτωνος, βιβλίο Ε’ (συνέχεια), 352.7″, η μεγαλύτερη νόσος της ψυχής είναι η αμάθεια, η οποία ξεριζώνει και τυφλώνει το όμμα της ψυχής.

5) Τη Φρόνηση και την Δικαιοσύνη, καθώς Φρόνιμοι και Δίκαιοι, κατά Σωκράτη [«Αλκιβιάδης Β», σ. 140.e, 147.d, 150.b] : “δεν είναι άλλοι παρά όσοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν και τι να λένε έναντι των θεών και έναντι των ανθρώπων”.

6) (κάποτε) στην τελειοποίηση και στην επιστροφή… μιας και πρέπει η ψυχή να αποκτήσει πρώτα γνώση του εαυτού της, έπειτα να εξετάσει τις δυνάμεις που τις έλαχαν, έπειτα την ουσία της, έπειτα ξεκινώντας από τα ατελέστερα να προχωρεί μέχρι τα πρώτα αίτια.

Το μέσον που χρησιμοποιείται σε αυτό μου το εγχείρημα είναι η ελληνική γραμματεία στο σύνολό της, έτσι κάθε φιλοσοφικό & θεολογικό κείμενο του παρόντος ιστοχώρου θα είναι πλήρως τεκμηριωμένο από την αρχαία Ελληνική γραμματεία.
Πιο ιδικά και όσο αφορά την μυθική παράδοση: χρησιμοποιείται αφενός το σύνολο των κειμένων των τραγικών Ελλήνων ποιητών Αισχύλου, Ευριπίδη, Σοφοκλή – και λοιπών τραγικών ποιητών – αφετέρου και όλως φυσικώς η πανάρχαια Ορφική, Ομηρική & Ησιόδεια μυθολογική & θεολογική παράδοση, τουτέστιν τα σωζόμενα Ορφικά απόσπασμα και ραψωδίες, τα “Αργοναυτικά” του Ορφέως, οι Ορφικοί ύμνοι, τα Ομηρικά έπη και οι Ομηρικοί ύμνοι, επίσης τα έργα “Θεογονία“, “κατάλογος γυναικών” (ή Ηοίαι), «Έργα και Ημέραι» και “Ασπίς Ηρακλέους” του Ησιόδου.

Η λυρική Ποίηση: Πίνδαρος, Σιμωνιδης, Τιμοκρεων, Μυρτις, Κοριννα, Λαμπροκλης, Πρατινας, Φρυνιχος, Διαγορας, Κλεομενης ,  Κυδιας, Ππραξιλλα, Ιβυκος, Ανακρεων, Ανακρεοντεια, Λασος, Απολλοδωρος, Τυννιχος, Λαμπρος,  Τελεσιλλα, Βακχυλιδης, Μελανιππιδης, Κινησιας, Αριφρων, Λικυμνιος, Φιλοξενος ο κυθηριος,  Φιλοξενος ο λευκαδιος, Τιμοθεος, Τελεστης, Πολυιδος, Λυκοφρονιδης, Τερπανδρος, Αλκμαν, Αριων, Πιττακος, Βιας, Χειλων, Θαλης, Θαλητας, Κλεοβουλος, Εχεμβροτος, Σακαδας, Ξανθος, Στησιχορος, Ευμηλος, Ηριννα, δημωδη, σκολια, αδεσποτα, Αλεξανδρινοι λυρικοι.

Επίσης : η «Μυθολογική Βιβλιοθήκη» του Απολλόδωρου του Αθηναίου, οι «Ιστορίες» του Ηρόδοτου του Αλικαρνασσέως, η «Ιστορική Βιβλιοθήκη» του Διόδωρου του Σικελιώτη, το «Ελλάδος Περιήγηση» του Παυσανία του περιηγητή και γεωγράφου και τα «Γεωγραφικά» του Στράβωνα του γεωγράφου.

Επίσης : τα ποιήματα των ελληνιστικών ποιητών Απολλώνιου του Ρόδιου, Καλλίμαχου, Ερατοσθένους και Παρθένιου. Τα έργα των Ρωμαίων ποιητών Οβίδιου, Αχιλλέως Τάτιου, Βαλέριου Φλάκου, Σενέκα και Βιργίλιου με σχόλια του Σέρβιου. Τα έργα των μεταγενέστεροι Έλληνων ποιητών Νόννου του Πανωπολίτη, Αντώνιου Λιμπεράλης και Κουΐντου της Σμύρνης. Τα αρχαία «μυθιστορήματα» του Απουλήιου, του Πετρώνιου, του Λολλιανού και του Ηλιόδωρου. Τα μη ποιητικά έργα «Fabulae» και «Astronomica» του Ρωμαίου συγγραφέα Υγίνου. Το έργο «Imagines» του Φιλόστρατου του πρεσβύτερου και του νεότερου και οι περιγραφές του Καλλίστρατου. Επίσης τα έργα του χριστιανού συγγραφέα  Αρνόβιου από τον οποίο αναφέρονται κάποιες πρακτικές λατρείας των Ελλήνων (προκειμένου να τις δυσφημήσει), ενώ και διάφοροι άλλοι βυζαντινοί συγγραφείς οι οποίοι παρέχουν σημαντικές λεπτομέρειες για μύθους, που πηγάζουν από χαμένα Ελληνικά έργα. Επίσης το λεξικό του Ησύχιου και το Σούδα, επίσης οι πραγματείες του Ιωάννη Τζέτζη.

Όσο αφορά την Φιλοσοφία και Θεολογία χρησιμοποιούνται : το “Περί Φύσεως” έργο του θείου φιλοσόφου Παρμενίδη, η Πυθαγόρεια παράδοση (κείμενα πυθαγορείων και νεο-πυθαγορείων κτλ.), οι φιλοσοφικοί & θεολογικοί διάλογοι του θειότατου Πλάτωνα καθώς και οι φιλοσοφικές, μαθηματικές, θεολογικές αναλύσεις & υπομνήματα των σχολαρχών της Πλατωνικής Ακαδημίας (κυρίως τα κείμενα του θείου Συριανoύ, του θείου Πρόκλου και του Μαρίνου Νεαπόλεως), καθώς και οι φιλοσοφικές, μαθηματικές, θεολογικές αναλύσεις & υπομνήματα των “νεο-πλατωνικών” Φιλοσόφων (θείου Πλωτίνου, θείου Ιάμβλιχου, μεγάλου Πορφύριου, Ερμεία, Ολυμπιόδωρου, Ιεροκλή του νεότερου, Σιμπλίκιου και Έυδοξου) πάνω τόσο στα Πλατωνικά κείμενα όσο και στην Ελληνική μυθολογία (Ορφική, Ομηρική & Ησιόδεια μυθολογική παράδοση).

Μιας και στο σύνολό τους – η Φιλοσοφική & Θεολογική θεωρία του θειότατου Πλάτωνα και οι αναλύσεις των μέγιστων “πλατωνικών” φιλοσόφων – δομούν και αποτελούν το  “παρὰ τοῖς ἀρχαίοις Ἔλλησιν Θεραπεύειν” τους Θεούς και τα πανίερα Μυστήρια του !!

Θα είναι, λοιπόν, ο λόγος μου χωρισμένος σε τρία μέρη – τα κείμενα μου δηλ. θα ανήκουν σε 3-εις κατηγορίες:

1. Κείμενα που συνοψίζουν όλες τις κοινές σκέψεις για τους θεούς, τις οποίες παραδίδει ο Πλάτων, και εξετάζουν παντού τις σημασίες και τις αξίες των αξιωμάτων.
2. Ενδιάμεσα κείμενα που απαριθμούν όλες τις βαθμίδες των θεών και προσδιορίζουν τις ιδιότητες και την πρόοδο τους, σύμφωνα με τον πλατωνικό τρόπο, και όλα τα ανάγουν στις θεωρίες των θεολόγων των Ελλήνων.
3. Τέλος κείμενα που πραγματεύομαι τους υπερκόσμιους και εγκόσμιους θεούς που σποραδικά στα Πλατωνικά συγγράμματα έχουν εξυμνηθεί, δηλ. κείμενα που θα αποδίδουν στα καθολικά γένη των θείων (δια)Κόσμων τη θεώρηση τους.

Βέβαια θα πρέπει να γνωρίζουμε πως τα μυθολογικά, φιλοσοφικά και θεολογικά κείμενα των Ελλήνων – επί παραδείγματι οι πλατωνικοί διάλογοι –  δεν αποτελούν απλά και μόνο μια κάποια «ανθρώπινη πολιτισμική κληρονομιά» που πρέπει ένας κάποιος άνθρωπος να ακολουθεί απλά και μόνο ως προγονική θρησκευτική-θεολογική παρακαταθήκη και παράδοση!!

ΟΧΙ !!! Είναι η προσπάθεια όντων/ψυχών, σε προηγούμενους «χρόνους«, κοσμικούς ενιαυτούς να κατακτήσουν όχι απλά την Αλήθεια του Κόσμου μας αλλά και να καταφέρουν να επιστρέψουν πίσω στον Νοητό Κόσμο, στις πανδεκτικές «αυλές» και στους οίκους των θείων : αυλές και οικήσεις θείων είναι οι αϊδιες τάξεις των Ενάδων/Αγαθοτήτων/Θεών : π.χ. πανδέκτρια αυλή του Πατρός είναι η πατρική τάξη του Διός, η οποία συνέχει όλες της αναχθείσας στο νοητό Κόσμο ψυχές!
Δηλαδή δεν έχουν γραφτεί απλά και μόνο ως … «φιλοσοφικές» θεωρήσεις, αλλά άλλα κείμενα έχουν «δοθεί» εκ των άνω δια μέσω οντων που κατήλθαν εν τη γενέσει προς ευεργεσία του των ανθρώπων γένους και άλλα κείμενα αποτελούν αλήθειες που κατακτήθηκαν από συγκεκριμένα όντα! Δεν είναι δηλ. ρηχά (από άποψη νοήματος) φιλολογικά κείμενα, αλλά έχουν σκοπό να βοηθήσουν τον μελετητή τους σε οδό όχι απλά “ανθρώπινης” γνώσης ή έστω οντικής αυτογνωσίας, αλλά προσεγγίσεως του θείου, ενώσεως με τα του Θεού και μεθέξεως μετά των Θεών εκ μέρους ενός όντος/Ψυχής (τα κείμενα δηλ. των αρχαίων είναι γραμμένα από όντα για όντα και αφορούν όντα, Θεούς και κρείτωνα γένη) – και αυτό αν μη τι άλλο δεν είναι ούτε εύκολη υπόθεση, αλλά ούτε βέβαια πραγματώνεται – πόσο μάλλον τελειώνει – μέσα στα όρια μόνο ενός βίου/ζωής.
Πέραν αυτού θα πρέπει να μην ξεχνούμε ποτέ ότι δεν είμαστε μόνον βιολογικά πλάσματα αλλά αϊδιες & λογικές ψυχές: δηλ. ουδείς από εμάς έχει ζήσει 1 μόνο βίο, αλλά αμέτρητους – επί της ουσίας οι βίοι σε κάθε ενιαυτό είναι καθορισμένοι αριθμητικά πόσοι θα είναι και κάθε φορά που κλίνει ο ενιαυτός μηδενίζεται και ο αριθμός τους, οπότε η ανθρώπινη αρίθμηση δεν έχει κανένα νόημα ως προς τον αριθμό της αλλά μόνο και κυρίως ως προς το αν κάθε φορά πετυχαίνουμε τον στόχο μας. δηλ αν πραγματώνουμε τον εκάστοτε βίο που έχουμε (φιλοσοφικό, μουσικό, ερωτικό, βασιλικό κτλ) και να ακολουθούμε τον θεό μας!!
Θέλω να πω πως δεν πρέπει να κάνουμε αφενός εκείνο το τραγικό λάθος να θέλουμε να κατανοήσουμε  τα πάντα σε ένα και μόνο βίο – είναι αδύνατον και εκτός αυτού μέσα στις άπειρες περιόδους του σύμπαντος δεν έχει κανένα μα κανένα νόημα να θέλουμε κάτι τέτοιο. Αφετέρου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ταυτιζόμαστε με την βιολογική μας υπόσταση και τον παρόντα εν τη γενέσει βίο μας, και τα δύο είναι απλά μία σάρκινη μάσκα που φορέσαμε κατά την εκ του νοητού εν τη γενέσει κάθοδό μας : πρωταρχικός μας σκοπός δηλ. είναι η επανάκτηση της οντικής συνειδήσεως ότι είμεθα όντα και δη  ψυχικά,  όχι σωματικά – πρέπει να ανακτήσουμε την συνείδηση εκείνη που θα μας επιτρέψει να επιζητούμε την ψυχικής μας τελειοποίηση και ως εκ τούτου τα ψυχικά αγαθά και όχι τα αισθητά και σωματοειδή!

Όλα λοιπόν τα κείμενα που υπάρχουν και θα υπάρξουν στην παρούσα Ιστοσελίδα είναι ένα «ΔΩΡΟ»[1] του δημιουργού της ιστοσελίδας προς όλους τους ανθρώπους που διψούν για (την) Αλήθεια, (την) γνώση, (την) οντική ολοκλήρωση, (την) αποκατάσταση στο νοητό Κόσμο, την μέθεξη με τις  μεθεκτές, υπερούσιες & αυτοτελείς Ενάδες/Αγαθότητες/Θεούς και (την) ένωση με την αμέθεκτη & υπερούσια Ενάδα/Αγαθότητα (πρώτος Θεός), με το Πλατωνικό “Αγαθό/Ενα” ή Ορφικό “Χρόνο”!!

Αλλά αποτελούν και αφιέρωση :

• στον θείο Ορφέα τον Θρακιώτη
  
• στον θείο Θαλή τον Μιλήσιο
• στον θείο Πυθαγόρα τον Σάμιο.
• στον θείο Φιλόλαο τον Κροτωνιάτη
• στον θείο Παρμενίδη τον Ελεάτη
• στον θείοτατο Σωκράτη τον Αθηναίο, που «ἐπὶ εὐεργεσίᾳ τοῦ τῶν ἀνθρώπων γένους καὶ τῶν ψυχῶν τῶν νέων κατεπέμφθη εἰς γένεσιν».
  
• στον θειότατο Πλάτωνα τον Αθηναίο, τον οποίο δεν θα σφάλαμε αν τον αποκαλούσαμε προηγεμόνα και Ιεροφάντη «των  αληθινών τελετών, τις οποίες τελούν οι ψυχές απομακρυσμένες από τους γήινους τόπους», καθώς και «των ολοκλήρων και γεμάτων εσωτερική ηρεμία φασμάτων», στα οποία συμμετέχουν όσες είναι γνήσια προσκολλημένες στην ευδαίμονα και μακάρια ζωή.
• στον θείο Όμηρο, τον μέγα ουρανού και Θεών Ιεροφάντη που τις άβατες και κεκλεισμένες για τις ανθρώπινες ψυχές ατραπούς προς τον ουρανό άνοιξε.

Βέβαια όλη η πλατωνική φιλοσοφία εμφανίστηκε σύμφωνα με την των κρείττονων αγαθοειδή βούληση, αποκαλύπτοντας τον εν αυτοίς κεκρυμμένο νου και την αλήθεια η οποία μαζί με τα όντα έλαβε υπόσταση μέσα στις περί γένεσιν στρεφόμενες ψυχές, όσο επιτρέπεται σε αυτές να μετέχουν σε τόσο υπερφυσικά και μεγάλα αγαθά, και ότι πάλι αργότερα αυτή τελειοποιήθηκε και, αφού αποσύρθηκε στον εαυτό της και κατέστη άγνωστη στους περισσότερος από αυτούς που διακήρυσσαν ότι είναι φιλόσοφοι και αδημονούσαν να ασχοληθούν με «την του όντος θήραν», όπως λέγει ο Πλάτων στον «Φαίδωνα», πάλι ήρθε στο φως. Ειδικά νομίζουμε ότι η μυσταγωγία για τα ίδια τα θεία, η οποία έχει στηριχτεί με αγνότητα σε ιερό βάθρο και έχει λάβει υπόσταση αιώνια δίπλα στους ίδιους τους θεούς, από εκεί εμφανίστηκε σε όσους μέσα στον χρόνο μπορούν να την απολαύσουν με το έργο ενός ανθρώπου, τον οποίο δεν θα σφάλαμε, αν τον αποκαλούσαμε προηγεμόνα και Ιεροφάντη των  αληθινών τελετών, τις οποίες τελούν οι ψυχές απομακρυσμένες από τους γήινους τόπους, καθώς και των «ολοκλήρων και γεμάτων εσωτερική ηρεμία φασμάτων», στα οποία συμμετέχουν όσες ψυχές είναι γνήσια προσκολλημένες στην ευδαίμονα και μακάρια ζωή. Αυτή, αφού τόσο σεμνά και απόρρητα από αυτόν για πρώτη φορά έλαμψε σαν σε άγια ιερά και τοποθετήθηκε με ασφάλεια μέσα σε άδυτα και δεν κατανοήθηκε από τους περισσότερους που εισήλθαν, σε τακτά διαστήματα προωθήθηκε, όσο ήταν δυνατόν σε αυτήν, από κάποιους αληθινούς ιερείς, οι οποίοι ανέλαβαν και την κατάλληλη για αυτήν τη μυσταγωγία ζωή, και φώτισε ολόκληρο τον τόπο και εμφάνισε τις λάμψεις των θεϊκών φασμάτων παντού.
Ως τέτοιους ερμηνευτές της πλατωνικής εποπτείας, οι οποίοι μας ανέπτυξαν τις παναγέστατες περί των θείων υφηγήσεις και οι οποίοι είχαν την τύχη να έχουν μια παρόμοια φύση με τον αρχηγέτη τους, θα θεωρούσαν εγώ τουλάχιστον, τον Πλωτίνο τον Αιγύπτιο και όσους από αυτόν παρέλαβαν την θεωρία, δηλ. τον Αμέλιο και τον Πορφύριο, και τρίτους όσους μετά από αυτούς αποτέλεσαν κάτι ανδριάντα για εμάς, δηλ. τον Ιάμβλιχο και τον Θεόδωρο, και όποιους άλλους μετά από αυτούς ακολουθούν αυτόν τον θείο τούτο χορό και με την δική τους διάνοια έφτασαν έως την ανεβάκχευση των δογμάτων του Πλάτωνα. Από αυτούς το γνησιότερο και καθαρότερο φώς της αλήθειας αφού δέχτηκαν αχράντως στους κόλπους της ψυχής τους από τον  μαζί με τους θεούς καθοδηγητή μας σε όλα τα ωραία και αγαθά, μας εισήγαγαν και σε όλη την υπόλοιπη φιλοσοφία του Πλάτωνα και σε όσα απόρρητα από τους προγενέστερους τους είχαν μυηθεί, και έτσι μας κατέστησαν συγχορευτές της περί τα θεία μυστικής αλήθειας.

Έτσι όλα τα κείμενα της παρούσης ιστοσελίδας αποτελούν επίσης μια αφιέρωση σε όλους εκείνους τους θείους ερμηνευτές της πλατωνικής θεωρίας, οι οποίοι ανέπτυξαν τις παναγέστατες περί των θείων υφηγήσεις και οι οποίοι είχαν την τύχη να έχουν μια παρόμοια φύση με τον αρχηγέτη μας τον θείο Πάτωνα ή  που με την δική τους διάνοια έφτασαν έως την ανεβάκχευση των δογμάτων του Πλάτωνα.   Έτσι πρώτα – πρώτα θα αφιερώσουμε :

στους σχολάρχες της αθηναϊκής πλατωνικής ακαδημίας :

• στον θείο Αμμώνιο (τον Ακαδημαϊκό).
• στόν θείο Νεστόριο.
• στον θείο Πλούταρχο (Αθηνών).
• στον θείο Συριανό : σε εκείνον που υπήρξε αληθώς συμβακχεύσας του Πλάτωνα και εκείνος που συμπληρώθηκε πλήρως απο την θεία Αλήθεια και κατέστη για εμάς οδηγός  της Πλατωικής θεωρίας και όντως Ιεροφάντης των θείων λόγων του Πλάτωνα – μέσω των κειμένων του θείου Πρόκλου-, αυτος που με άχραντο τρόπο στους κόλπυς της ψυχής του δέχτηκε τo γνησιώτερο και καθαρότερο φώς της Αλήθειας και έγινε μαζί με τους Θεούς καθοδηγητής μας σε όλα τα καλά και αγαθά, εκείνος που μας κατέστησε μετόχους και κοινωνούς όχι μόνον σε όλα τα απο τους προ αυτού θεουργούς παραδομένα μυστήρια αλλά και πάσης της μυστικής αλήθειας των θείων!  Εκείνος που, όπως λέγει ο θείος Πρόκλος, ήρθε εκείνη την εποχή στους ανθρώπους σαν πρότυπο της Φιλοσοφίας προς ευεργεσία των ψυχών που βρίσκονται εδώ κάτω, ως ανταπόδοση για τα αγάλματα, για τους ναούς, για την ίδια την αγιστεία (λατρεία) στο σύνολό της, αρχηγός της σωτηρίας για τους ανθρώπους που ζουν τώρα και για όσους θα ζήσουν στο μέλλον!
• στον θείο Πρόκλο, στον του όλου Κόσμου Ιεροφάντη :  στον τελευταίο Δαδούχο και Ιεροφάντη των Ελλήνων!
• Στην θεία Ασκληπιγένεια, την κόρη του Πλουτάρχου  του Αθηναίου– που εξ αυτής ο Πρόκλος μυήθεικε στις των Χαλδαϊων “συστάσεσι” και «εντυχίαις» και στις θείες και άφθεκτες στρόφαλους, μιας και μόνο από αυτήν εσώζετο του μεγάλου Νεστόριου τα μυστήρια και η σύμπασα θεουργική αναγωγή που της είχε παραδοθεί εκ του πατρός της.
• στον Μαρίνο (Νεαπόλεως) – μαθητή, βιογράφο και διάδοχο του Πρόκλου στην Ακαδημία του Πλάτωνα.
• στον Δαμάσκιο (τον τελευταίο σχολάρχης της πλατωνικής Ακαδημίας των Αθηνών, ο οποίος όντας εκδιογμένος από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό το 529π.κ.χ. μετανάστευσε στην αυλή του Πέρση βασιλιά Χοσρόη μαζί με τους μαθητές του Σιμπλίκιο, Ευλάμπιο τον Φρύγα, Πρισκιανό τον Λυδό, Ερμεία, Διογένη από τη Φοινίκη, και Ισίδωρο τον Γαζαίο. Στη συνέχεια λέγεται ότι μετέβη μαζί με τους 6 προαναφερθέντες μαθητές του στην Αιγυπτιακή όαση Σίβα, όπου λειτουργούσε το ιερό του Άμμωνα Δία, συνεχίζοντας τη φιλοσοφική τους δράση.)

Έπειτα στους σχολάρχες της Αλεξανδρινής νέο-πλατωνικής σχολής :  

• στον θείο Αμμώνιο Σακκά, τον ιδρυτή στη πλατωνικής σχολής της Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
• στον θείο Πλωτίνο.
• στην μεγάλη φιλόσοφο Υπατία.
• στον ιατρό και φιλόσοφο Ασκληπιόδοτο.
• Στον Αμέλιο.
• στον μεγάλο Ιεροκλή.
• στον μεγάλο Ολυμπιόδωρο.

Έπειτα στους σχολάρχες της νεοπλατωνικής σχολή Ρώμης :

• στον θείο Πορφύριο – τον μαθητή του κατά τον Πρόκλο θειότατου Πλωτίνου.

Έπειτα στους σχολάρχες της νεοπλατωνικής σχολή της Κοίλης Συρίας :

• στον θείο θεουργό – και ιδρυτή της σχολής – Ιάμβλιχο από την Χαλκίδα της Κοίλης Συρίας.
• στον Θεόδωρο τον εξ Ασύνης.
• στον Δέξιππο.
• στον Σώπατρο τον Απαμεύς, τον μεγάλο μαθητή του Ιάμβλιχου.
• στον Αιδέσιο.

Έπειτα στους σχολάρχες της νεοπλατωνικής σχολής της Περγάμου, ιδρυτής της οποίας ήταν ο Αιδέσιος ο μαθητής του θείου Ιάμβλιχου :

• στον Ευσέβιο.
• στον Μάξιμο.
• στον Χρυσάνθιο.
• στον Ευνάπιο.
• στον μεγάλο πλατωνιστή Αυτοκράτορα Ιουλιανό!

Έπειτα στους σύγχρονους νεοπλατωνικούς :

• στον μεγάλο νεοπλατωνιστή Γεώργιο Πλήθωνα Γεμιστό!

Αν όμως θέλουμε να παραλάβουμε από άλλους το εξαιρετικό αγαθό της θείας πλατωνικής φιλοσοφίας, τότε ίσως δικαιολογημένα θα παρακαλέσουμε τους ίδιους τους Θεούς να φέξουν το φώς της αλήθειας στις ψυχές μας, και τους ακολούθους και υπηρέτες των θείων να κατευθύνουν τον νου μας και να τον οδηγήσουν στην πλήρη, θεϊκή και υψηλή τελειότητα της πλατωνικής θεωρίας. Γιατί παντού, πιστεύω, πρέπει και αυτός «που είναι έστω και ελάχιστα συνετός» να ξεκινά από τους Θεούς, περισσότερο μάλιστα όσον αφορά τις ερμηνείες για τους Θεούς. Γιατί δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε διαφορετικά το θείο, παρά αφού τελειοποιηθούμε με το φως που πηγάζει από εκείνους, ούτε να το μεταδώσουμε σε άλλους, παρά καθοδηγούμενοι από εκείνους και διατηρώντας την ερμηνεία των θείων ονομάτων απαλλαγμένη από τις πολύμορφες δοξασίες και από την ποικιλία που εκφράζεται με τα λόγια. Αυτά λοιπόν και εμείς γνωρίζοντας και υπακούοντας στις προτροπές του πλατωνικού «Τίμαιου», θα καταστήσουμε τους θεούς ηγεμόνες μας της περί αυτών διδασκαλίας. Κι αυτοί ακούσαντες «ἵλεῴ τε καὶ εὐμενεῖς» έλθοντες, και ας οδηγήσουν τον της ψυχής ημών νουν και ας τον μεταφέρουν στην εστία του Πλάτωνα και στον ανηφορικό δρόμο αυτής της θεωρίας. Εκεί, λοιπόν, αν βρεθούμε, θα λάβουμε όλη την αλήθεια για αυτούς και θα έχουμε το άριστο τέλος της εν ημίν οδύνης για τα θεία, καθώς ποθούμε να γνωρίσουμε κάτι για αυτά, είτε ζητώντας να το μάθουμε από άλλους είτε πιέζοντας τους εαυτούς μας, όσο μπορούν.

Έτσι τα κείμενα που υπάρχουν και θα υπάρξουν στην παρούσα Ιστοσελίδα, αποτελούν όλως φυσικώς και μια αφιέρωση σε όλους τους θεούς (=υπερούσιες, μεθεκτές & αυτοτελείς Ενάδες-Αγαθότητες), όλων των βαθμίδων και Κόσμων :

• σε όλους τους νοητούς Θεούς .
  
• σε όλους του νοητούς και ταυτόχρονα νοητικούς Θεούς.
• σε όλους τους νοητικούς Θεούς .
  
• σε όλους τους υπερουράνιους Θεούς ηγεμόνες του σύμπαντος.
  
• σε όλους τους εγκόσμιους Θεούς : ουράνιους και υποσελήνιους
  
• σε όλες τις χορείες των Αρχαγγέλων.
• σε όλες τις χορείες των Αγγέλων.
• σε όλες τις χορείες των Δαιμόνων.
• σε όλες τις χορείες των Ηρώων.
• σε όλες τις χορείες των υποσελήνιων αρχόντων ή Κοσμοκρατόρων.
• σε όλες τις χορείες των υλικών αρχόντων.
• σε όλες τις χορείες των ψυχών (άχραντες & ανθρώπινες) και σε όλα γενικά τα θεϊκά γένη και σε όλες τις κρείττονες ημών δυνάμεις.

Πιο ιδικά αποτελούν μια νοητική αφιέρωση :

• στον νοητό πατήρ Αιθέρα [στον οποίο υπάγονται όλα τα νοητά, όλα τα νοητικά, τα υπερκόσμια και τα εγκόσμια].
• στον νοητό πατήρ & δημιουργό Φάνη [στον οποίο υπάγονται όλα τα νοητικά, τα υπερκόσμια και τα εγκόσμια].
• στον νοητικό καθολικό αμέθεκτο Νου – τον δημιουργό & πατέρα Κρονίδη Ζευς [στον οποίο υπάγονται όλα τα υπερκόσμια και τα εγκόσμια].
• στην Δράκαινα Αθηνά (ο νους του Διός).
• στον Υπεριωνίδη Απόλλωνα, τον παρά του Διός υπουργό – που ως νοητικός τριπλός Ήλιος είναι “πυρὸς νοεροῦ βασιλεῦ“.
• στον εγκόσμιο μεθεκτό απο τις νοητικές επιμέρους/ανθρώπινες ψυχες Νου ή δημιουργό Διόνυσο[στον οποίο υπάγονται όλα τα εγκόσμια].
• στον Ήλιο, τον «τοῦ ἀγαθοῦ ἔκγονον».
• στον χθόνιο Διόνυσο ή Άδωνη, στον οποίο υπάγονται όλα τα υποσελήνια.

Όραμά μου

• Να μπορέσουμε κάποτε, άπαντες οι στον υποσελήνιο τόπο ενσαρκωμένες αίδιες & λογικές ψυχές, να ξανα-υψωθούμε στο νοητό Κόσμο και να ξανά-αποκτήσουμε την περί Θεών επιστήμη και Αλήθεια γινόμενες έτσι Ευσεβείς, ώστε να φέρουμε και να λειτουργούμε αληθώς & όντως, όπως κάποτε(χρυσό, αργυρό & ηρωικό γένος), τους ιερατικούς τίτλους «ἱερεῖς, ζάκοροι, προφῆται, ὑποφῆται, θύται, τελεσταί, ἱερουργοί, καθαρταί, μάντεις, θεομάντεις, χρησμῳδοί, χρησμολόγοι, χρησμοδόται, παναγεῖς, πυρφόροι, ὑπηρέται, θεουργοί» των Θεών και των κρείττονων γενών.

• Να μπορέσουμε κάποτε – άπαντες οι στον υποσελήνιο τόπο ενσαρκωμένες αίδιες & λογικές ψυχές – να επαναλειτουργήσουμε αληθώς και όντως όλα τα ιερά, τους βωμούς, τα τεμένη και τα χρηστήρια των Θεών και των κρείττονων γενών.

• Να μπορέσουμε κάποτε, απαντες οι όντως ένθεες – θρησκευτικές – παραδόσεις όλων των κατά Πλάτωνα γηγενών τούτης της Χθόνας – που αποτελούν το υποσελήνιο ανθρώπινο γένος – να αναγεννηθούν αληθινά & ολοσχερώς και άπαντες οι ένσαρκες εν τω υποσελήνιω τόπο αίδιες & λογικές ψυχές να ζούμε όπως κάποτε κατά φύσει, ήτοι με Κρόνια ζωή (=νοητική ζωή), εν ευδαιμονία & ομονοητικά μεταξύ μας – ως μια ενοειδής, ένθεη & αγαθή πολιτεία σε αληθείς, όντως και πλήρη μέθεξη με τους Θεούς και τα κρείττονα γένη.

Ο  του ιστοχώρου δημιουργός & διαχειριστής :

Αμφικτύων [Κεφάλας Δ. Ευστάθιος] – 1/1/2009μ.Χ.

 – οντικό “βιογραφικό”–

---

[1]  Δηλαδή ως προς τους όρους χρήσης τους τα δημοσιευμένα στην παρούσα ιστοσελίδα κείμενα,  που δημιουργός  τόσο της ιστοσελίδας «φιλοσοφοῦμεν γνησίως τε καὶ ἱκανῶς» (https://hellenictheologyandplatonicphilosophy.wordpress.com) όσο και των κειμένων της είναι ο Ευστάθιος Δ. Κεφάλας, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ελεύθερα μόνο ως πηγή αντλήσεως γνώσης και πληροφοριών σε οδό καλύτερης κατανόηση ή έστω η απαρχή της αυτογνωσίας στο τρίτο πρόσωπο : δηλ. μόνο ως ψυχικό και πνευματικό όφελος! Στην περίπτωση, όμως, που τα δημοσιευμένα στην παρούσα ιστοσελίδα κείμενα,  που δημιουργός  τόσο της ιστοσελίδας «φιλοσοφοῦμεν γνησίως τε καὶ ἱκανῶς» (https://hellenictheologyandplatonicphilosophy.wordpress.com) όσο και των κειμένων της είναι ο Ευστάθιος Δ. Κεφάλας, ή αποσπάσματα των κειμένων της παρούσας ιστοσελίδας, χρησιμοποιηθούν σε άλλες ή από άλλες ιστοσελίδες, τότε η ηθική και ο νόμος της πολιτείας των Ελλήνων προστάζει το εξής: απαιτείται η επακριβής αναγραφή της διαδικτυακής πηγή των κειμένων, δηλ η επακριβής και ευδιάκριτη αναφορά τόσο της παρούσας ιστοσελίδα, το πλήρες δηλ. «λίνκ» του άρθρου (ώστε να δοθεί η δυνατότητα στον αναγνώστη της τρίτης ιστοσελίδας να φτάσει στην παρούσα ιστοσελίδα που φιλοξενεί ένα πολύ μεγάλο αριθμό τόσο πρωτότυπων αρχαίων κειμένων όσο και πάμπολλες μελέτες επί αυτών των αρχαίων κειμένων), καθώς επίσης η επακριβής και ευδιάκριτη αναφορά των στοιχείων του δημιουργού (της ιστοσελίδας και του κειμένων). Αν πάλι τα δημοσιευμένα στην παρούσα ιστοσελίδα κείμενα, που δημιουργός  τόσο της ιστοσελίδας «φιλοσοφοῦμεν γνησίως τε καὶ ἱκανῶς» (https://hellenictheologyandplatonicphilosophy.wordpress.com) όσο και των κειμένων της είναι ο Ευστάθιος Δ. Κεφάλας, οικειοποιηθούνε από ιστοσελίδες ή από οποιοδήποτε πρόσωπο ή χρησιμοποιηθούν στην συγγραφή κειμένων που θα επιφέρουν χρήματα στο τρίτο πρόσωπο, τότε αυτό δεν είναι αποδεκτό από τον δημιουργό της παρούσας ιστοσελίδας και των κειμένων της : Δηλ. απαγορεύεται η αντιγραφή, ή αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ολική ή μερική ή περιληπτική ή η απόδοση κατά παράφραση ή η διασκευή του περιεχομένου των δημοσιευμένων στην παρούσα ιστοσελίδα κειμένων, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, με σκοπό τόσο την οικειοποίηση ή την απόκτηση (με οποιοδήποτε τρόπο) χρημάτων, σύμφωνα με το νόμο 2121/1993 και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, που ισχύουν στην Ελλάδα! ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΔΗΛ. ΧΟΡΗΓΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές