Ορφικός ύμνος Μνημοσύνη (θυμίαμα λίβανον)

«Την Μνημοσύνη καλώ, την σέλλεκτρον του Ζηνός, την άνασσα, που τέκνωσε τις ιερές, όσιες, λιγερόφωνες Μούσες, την παραμένουσε αεί έξω απο κακή λήθη που βλάπτει τις φρένες, αυτή που συνέχει τον νου των βροτών, σύνοικο των ψυχών, που αυξάνει τον ευδύνατο και κρατερό λογισμό των θνητών, ηδυτάτη, φιλάγρυπνε, που υπενθυμίζει τα πάντα, περί των οποίων έκαστος αεί σχηματίζει γνώμη, η οποία δεν παρεκτρέπεται από τίποτα και επεγείρει πάντα τα φρένα. Αλλά, μακάρια θεά, των μυστών της ευιέρου τελετής την μνήμη επέγειρε, επέπεμπε δε από αυτούς την λήθη.»

Μνημοσύνην καλέω, Ζηνὸς σύλλεκτρον, ἄνασσαν, ἣ Μούσας τέκνωσ᾽ ἱεράς, ὁσίας, λιγυφώνους, ἐκτὸς ἐοῦσα κακῆς λήθης βλαψίφρονος αἰεί, πάντα νόον συνέχουσα βροτῶν ψυχαῖσι σύνοικον, εὐδύνατον κρατερὸν θνητῶν αὔξουσα λογισμόν, ἡδυτάτη, φιλάγρυπνος ὑπομνήσκουσά τε πάντα,   ὧν ἂν ἕκαστος ἀεὶ στέρνοις γνώμην κατ<ά>θηται, οὔτι παρεκβαίνουσ᾽, ἐπεγείρουσα φρένα πᾶσιν. ἀλλά, μάκαιρα θεά, μύσταις μνήμην ἐπέγειρε εὐιέρου τελετῆς, λήθην δ᾽ ἀπὸ τῶν<δ᾽> ἀπόπεμπε.